Het is nog vroeg in de ochtend als ik met mijn hondje langs het gras loop. Ze snuffelt wat, ik gaap wat en dan valt mijn oog op Bruce Lee. Ja je leest het goed, Bruce Lee! Bruce is de poes…of ik moet eigenlijk zeggen kat van de buurman.

Hij heeft iets in het vizier en heel langzaam sluipt hij langs de waterkant als een echte tijger. Ik vraag me af waar hij op aan het jagen is en ik besluit dat het vandaag niet zijn dag is. Samen met mijn hondje stamp ik op Bruce Lee af en ik ga naast hem staan. “Goedemorgen Bruce! Wat ben jij allemaal aan het doen?”. Bruce kijkt op met een blik alsof hij zeg “Hou je smoel! Zie je niet dat ik bezig ben?!”. Verder blijft hij doodstil zitten, hij hoopt dat er toch nog een kans is dat het hem gaat lukken.

Ik stamp nog een paar stappen dichterbij en buk een beetje: “Waar ben je allemaal naar aan het kijken dan gekke poes?” vraag ik hem. Hij doet een paar stappen opzij en kijkt weer op. Ditmaal nog veel bozer als de eerste keer. Als blikken konden doden was ik er niet meer geweest.

Desondanks probeert hij zijn aandacht nog een keer te focussen op de jacht. Maar ik geef niet op, ik kom weer een stukje dichterbij en strek mijn arm naar hem uit alsof ik hem wil aaien. Daar is hij niet van gediend. Ik krijg nog een laatste blik die me zou kunnen doden en dan loopt hij weg. Hij heeft het opgegeven, dit gaat hem niet worden vandaag.

Lachend loop ik terug naar huis. Wat een rotwijf ben ik toch ook…Maar ja aan de andere kant heb ik waarschijnlijk wel een vogeltje gered vandaag 🙂