Mijn hondje, Quinty, net 2 jaar jong, is een echt schoothondje. Constant komt ze op mijn schoot en valt of in slaap of kijkt rond. Als ik de televisie aan heb, kijkt ze -denk ik- met me mee. Ze is rustig en lief. Regelmatig moet ze haar energie kwijt en legt ze een bal voor mijn voeten. Gooien, achterna rennen en weer terugbrengen. Die bezigheid houdt ze best lang vol. Op een gegeven moment moet ik haar tot de orde roepen en zeggen dat het even klaar is. Ze heeft geleerd te begrijpen (te verstaan) wat ik ermee bedoel, want ze laat het balletje vervolgens onaangeroerd.

Maar…. Dat lieve kleine hondje.

Maar…. Dat lieve kleine hondje kan soms veranderen in een minder aaibaar beestje. Als er gebeld wordt of als er post komt, weet je niet wat je ziet en hoort. Ze gromt en blaft zo hard als ze kan. De fysieke mail of krantjes pakt ze op en schudt deze als een wilde wolf alle kanten op.
Soms is de post daardoor gehavend. De reclamefolders ook.

Ik heb het haar niet geleerd.

Ik heb het haar niet geleerd. Het moet iets uit haar verleden zijn of het is angst voor het vreemde. Soms zie je de krantenbezorger heel snel de hand terugtrekken. Hij of zij kent mijn hond…
Ik ga toch maar eens zo’n postmandje kopen. Vingers heel. En de post ook.

Frank


Wil je ook een blog of verhaal op Kwebbelkous.com? Neem dan even contact met ons op!