Ik kijk door het raam naar buiten..Zal ik nog even de stad in gaan? Eigenlijk voel ik me niet zo lekker maarja er moet nog zoveel gebeuren. Mijn telefoon loopt tegen zijn einde aan dus ik moet echt nog even de T-mobile winkel in. De bus stopt en ik stap uit. Toch maar even naar de stad dan. Ik moet ook nog even naar de Action en een boodschapje doen. Oja bijna vergeten ook een kebabschotel halen voor mijn man dan heeft hij ook nog wat te eten na zijn avond dienst.

Verzonken in gedachten begin ik aan mijn trip naar de T-mobile winkel als ik word aangesproken door een oudere meneer..”Mag ik u misschien iets vragen?”, eigenlijk had ik er niet zo een zin in maar voor ik het wist floepte ik er uit “Jahoor natuurlijk mag dat!”. Hij begint een verhaal te vertellen dat hij uit Soedan komt en dat hij vandaag is uitgeprocedeerd. Ondertussen neem ik de meneer in mij op en ik denk..Die wil zeker wat geld hebben. Dat gebeurd vaker tegenwoordig op dat stukje. De meeste mannen daar willen wat geld voor wat drugs maar dit was anders.

Hij gaat verder met zijn verhaal en vertelt dat hij vrijdag het land uitgezet word maar dat hij misschien in Duitsland nog een kans maakt. Daar zit zijn vriendin. Die heeft borstkanker. Hij dacht dat een kaartje ongeveer 48 euro zou kosten maar hij weet nu even niet hoe hij aan dat geld moet komen.

bedelenOndertussen pak ik mijn portemonnee ook al weet ik dat er geen geld in zit. Ik laat hem zien dat ik helemaal leeg ben en dat ik hem helaas ook niet kan helpen. Hij gaat verder met zijn verhaal ook al kan ik hem niet helpen. Volgens mij heeft hij ook een luisterend oor nodig en dat kan ik hem wel geven. Hij vertelt dat hij 53 is en dat hij zich vernederd voelt omdat hij nu moet bedelen. Zijn woorden komen hard aan.

Hij weet het ook allemaal even niet meer. Ondertussen vis ik nog een muntje van 50 cent uit mijn tas en ik zeg dit is het enige wat ik voor je heb. Hij neemt het muntje aan en ik wens hem heel veel sterkte. Hij kijkt me echt aan alsof hij blij is dat iemand even naar hem geluisterd heeft.

We zeggen elkaar gedag en ik voel me verdrietig. Wat is de wereld toch wreed. Ondertussen loop ik de T-mobile winkel in maar ook daar blijven mijn gedachte uitgaan naar deze meneer. Had ik hem misschien toch beter moeten helpen? Had ik meer kunnen doen? Ik besluit een tientje te pinnen en als ik hem nog zie geef ik het hem!

Ik vervolg mijn reis naar de Action, dan naar de supermarkt en daarna haal ik nog een kebab schotel. Geen Soedanese man. Met 2 tassen en een kebabschotel besluit ik een omweg te nemen om te kijken of ik de meneer toch nog kan vinden. Helaas het mocht niet zo zijn.

Natuurlijk kan ik niet iedereen helpen, maar bij deze meneer voelde het anders. Hij was echt wanhopig, wilde niet alleen geld voor het volgende beetje drugs. Ik voel me schuldig dat ik me deze dingen allemaal pas bedenk als ik hem gedag gezegd heb. Dit moet ik volgende keer anders aanpakken en meer mijn gevoel volgen.

Heel veel sterkte voor deze Soedanese man

Ik hoop dat het goed komt met deze meneer. Hij zal dit nooit lezen maar ik wens hem uit de grond van mijn hart heel veel sterkte en positieve energie.

Bloemen