Vandaag is het precies tien jaar geleden dat mijn moeder overleed. Terwijl ik me voor het keukenraam afvraag waar de tijd gebleven is, word ik verblijd door kwetterende vogeltjes. Ik zie het als een teken van haar. Een roodborstje pikt kruimels van de grond. Vier mussen maken me aan het lachen als ze aan één broodkorst trekken en er ligt meer dan genoeg brood op de grond. Haar favoriete vogeltjes waren kool- en pimpelmezen en ook zij laten zich zien.

Dan klinkt er vanaf zolder een afgrijselijke schreeuw. Ik ren naar boven en mijn man kijkt me aan alsof hij een geest heeft gezien.

‘Ik schrok alleen, niets ergs. Maar er zit een vogel binnen.’

Ik zie een klein pimpelmeesje dat verdwaasd om zich heen kijkt.

‘Mijn moeder is gereïncarneerd. Dat kan niet anders. Vogels komen nooit binnen.’

Met veel genoegen loop ik erop af, maar mijn moeder laat zich niet vangen. Wild fladdert ze heen en weer.

‘Hoe is ze binnen gekomen? Er staat nergens wat open.’

Snel zet ik het kantelraam op zolder open. De pimpelmees snapt de hint en vliegt zo onbehouwen naar buiten dat ze haar harses stoot.

‘Ach bezorg ik mijn moeder na al die jaren nog hoofdpijn,’ zeg ik, terwijl ik haar uitzwaai.

Nu rest ons de vraag hoe ze binnen was gekomen. Mijn man en ik lopen het huis door op zoek naar een openstaand raam. Het slaapkamerraam stond op een zeer kleine kier.

‘Hier is ze zeker geweest,’ zegt mijn man bevestigend. ‘Je moeder heeft op je nachtkastje zitten schijten.’

Ik vind het prachtig. Dank je mam!

Wil je meer te weten komen over Saskia Oudshoorn of wil je meer blogs lezen?
Check dan haar website: saskiaoudshoorn.nl en volg haar op Facebook: Saskia Oudshoorn schrijfster