Het kind in mij komt tot leven

Als de herfst komt, ben ik niet meer te houden. Ik moet en zal naar buiten. De reden: kastanjes. Al sinds mijn jeugd ben ik er dol op om ze op te rapen. Vroeger thuis hadden we naast ons huis zeven kastanjebomen staan. De kastanjes moesten en zouden worden opgeraapt. Het hele gezin deed mee.

Kastanjes die niet zelf uit de boom wilden, werden er net zo lang met een bal belaagd, totdat de bal in de boom vast zat. Dan pakte vader vloekend zijn jas en een ladder, nog mopperend onder een ‘doe toch eens normaal’ en een ‘hoe halen jullie het in je hoofd.’ Maar op onze aanwijzingen ging hij met zijn gewicht ook aan de takken hangen en kreeg de liefde voor kastanjes hem te pakken.

Tot zijn tachtigste heeft hij het rapen volgehouden. Hij had ergens gelezen dat kastanjes goed tegen artrose zijn. ‘Waarschijnlijk vanwege het vele bukken en buigen om te ze krijgen,’ voegde hij eraan toe, terwijl hij me trots een volle schaal verse kastanjes liet zien.

Ook ik krijg er na al die jaren geen genoeg van en geef deze speciale voorkeursliefde door aan mijn zoon. Bij dag en dauw staan we op om als eersten de nieuw gevallenen toe te eigenen. Iedere keer als de schil van een kastanje lichtjes open is gebarsten en ik de de vrucht uit zijn pantser haal, begin ik van binnen warm te worden. Alsof je aan de geboorte meehelpt van een nieuwe boom. De boom ziet overigens nooit het levenslicht, want alle kastanjes gaan op een grote schaal en na een week of wat, gaat alles verdord en beschimmeld de groenbak in.

Vorige week met de storm was het helemaal feest. Reden om snel met extra tassen naar buiten te rennen om te rapen en plukken. Uren kan ik dat volhouden. Vanwege mijn leeftijd duw ik geen kleine kinderen opzij als ik een mooie zie, maar daar is ook alles mee gezegd. Nu hoor ik u denken: ‘Wat een klein kind ben je toch!’ En ja dat klopt.

Ik gedraag me als een klein kind. Heerlijk! Maar oordeel niet over mij, U doet hetzelfde. Misschien niet bij deze happening gedraagt u zich ook als een klein kind, U doet het wellicht in de zomer, op het strand. Want het zijn vooral de volwassenen die uitbundig zandkastelen bouwen, terwijl de kinderen verveeld met een kapot schelpje spelen. Of juist in de winter als de eerste sneeuwvlokken vallen. Het zijn de volwassenen die de sneeuw bij elkaar schrapen om een sneeuwpop te maken of eveneens leuk: een glad stuk creëren om over te glijden. En geef toe: het is toch zalig om het kinderlijke gevoel in je te laten ontwaken. Juist met degenen die meteen bij een vlok hun stoepje schoon te vegen, heb ik meelij.

Laat het kind toch in je leven. Dat is ook beter voor de kinderen.

Wil je meer te weten komen over Saskia Oudshoorn of wil je meer blogs lezen?
Check dan haar website: saskiaoudshoorn.nl en volg haar op Facebook: Saskia Oudshoorn schrijfster