Bye bye comfortzone
Een paar dagen geleden stond ik op het platform dat op zo’n 100 meter hoogte rond de Euromast loopt. Ik kreeg een gordel om, werd aan een touw gekoppeld en kreeg de uitnodiging om bovenop de rand te gaan zitten “zoals je op een paard gaat zitten”. Waarom? Ik ging abseilen!
Op de rand gaan zitten, met aan elke kant een been, dat vond ik wel best. Maar toen de instructrice vervolgde met “En nu je andere been” zal ik haar toch licht (ok, misschien ook wel zwaar) vertwijfeld aangekeken hebben. Echt? Hoe dan? Stort ik dan niet naar beneden? Dat gaat toch niet goed?? Na wat verdere aanmoediging heeft iets in mij besloten het dan toch maar te doen (“Ik zit hier nu toch”) en even later stond ik met mijn voeten in de goot. Dat voelde best stabiel, hier kon ik wel staan. “En nu achterover gaan hangen.” Maf mens….
Ik zal dit proces niet stap voor stap met je gaan doorlopen, maar ik kan je wel vertellen dat die eerste 1,5 meter het ergste waren. Je doet precies datgene waarvan je lichaam roept “Dit lijkt me geen goed idee!”. En toch was ik even later voorbij het platform en bungelde ik op 100 meter minus een beetje hoogte in de lucht. Wauw! Ik was dit echt aan het doen! Eng vond ik het niet meer. Ik heb rustig om me heen gekeken, gekletst met de instructeur en genoten van de ervaring.
Het waren een paar spannende stappen met als beloning een gevoel van vrijheid, trots en power. Maar waarom klikte ik een paar maanden geleden op ‘reserveren’ voor het abseilen? Waarom zoek ik dit op? Ik ben bewust buiten mijn comfortzone aan het gaan de laatste tijd. Niet door lukraak enge dingen te doen. Ik kies voor activiteiten die me én supergaaf én doodeng lijken. Ik kies voor dingen die passen bij mijn kernwaarden.
Dat is voor mij éen van de vele waardevolle lessen van 365 Dagen Succesvol geweest. Zolang je dingen doet die bij je kernwaarden en dus bij jou passen, maakt het niet meer uit of iets binnen of buiten je comfortzone is. Ja, alles buiten je comfortzone kan voor verschijnselen als klamme handen, knikkende knieën en draaikolken in je maag zorgen. Maar dat is ok, zolang het past bij wie je bent.
Die spannende dingen doen ondanks mijn zenuwen geeft mijn zelfvertrouwen een enorme boost. Ja, ik vind dit eng en ik kan het wel! Ik daag mezelf uit, ik verras mezelf. En ik voel me groeien, sterker worden, steviger staan. Ik voel de behoefte meer uit mezelf te halen, mijn volle potentie te leven. Mijn angsten overwinnen en mijn grenzen oprekken, helpt daarbij.
Mijn volle potentie leven betekent ook dat ik niet ga voor een goed leven, ik ga voor een geweldig leven! Dit durf ik sinds kort te zeggen. Omdat ik er oprecht naar verlang. En omdat ik voel dat ik dit kan, dat ik dit in me heb.
De uitspraak dat ik voor een geweldig leven ga, levert bij de mensen om mij heen soms wel gefronste wenkbrauwen op. Achter die fronsen zullen gedachten zitten als “Pff, wat een gedoe” of “Nou, nou, overdrijf je niet een beetje. Of gedachten als “Ik ben allang blij dat ik een goed leven heb” of “Doe mij eerst maar eens een goed leven”. En die laatste is voor mij heel herkenbaar. Tot een half jaar geleden wenste ik ook niet veel meer dan dat: een goed leven. Soms droomde ik stiekem wel van meer, maar dat goede leven, dat leek me al fantastisch. En ergens in de afgelopen maanden is dat veranderd. Ik kan je niet precies vertellen wat voor de omslag heeft gezorgd. Ik ben blijven doorzetten, blijven werken aan mezelf en ergens along the way vond ik zelfliefde en groeide mijn zelfvertrouwen. Ik durf nu weer te dromen, ik omarm de vrijheid en voel mijn innerlijke kracht.
Of zoals een jaargenootje zei na het abseilen : Het is eng om over het randje te gaan, maar als je er eenmaal overheen bent, dan ligt de wereld aan je voeten.
Recente reacties