— Ontaarde moeder —
Ik ben een ontaarde moeder. Vind ik zelf dan hè. Zodra ‘zij van negen’ dat tegen ooit tegen me zegt zit ze een week op haar kamer. Laat ik haar drie keer haar mond spoelen met groene zeep. En 75 strafregels schrijven.
Ik daarentegen mag dat prima van mijzelf vinden.
Want ze doet niet mee dit jaar. En dat komt door mij. Omdat ík zeg dat ik het niet verstandig vind. Wat haatte ik dat vroeger, als ik vroeg waarom iets niet mocht en ik dát als antwoord kreeg. ‘Ik vind het gewoon niet verstandig’.
Maar goed, ik zeg dus zondagavond hetzelfde. En maandagochtend – thank god voor de keiharde regen, onweer en hagelstenen als kokosnoten – nog een keer. “Je hebt een mega vermoeiend weekend achter de rug. Het regent en onweert er op los vandaag. En woensdagmiddag heb je ook nog je kinderfeestje. Je bent nu al zo bleek en doodop.”
Oei, ik zou echt zijn ontploft. En even lijkt dat ook met haar te gebeuren. Maar warempel, een woede-uitbarsting blijft uit. Na een dikke pruillip en een aantal ‘Aaaaaaaah mag het echt niet’s, legt ze zich erbij neer. Wauw. Mijn kind. Ik sta perplex.
Meer en meer lijkt het erop dat we de avondvierdaagse dit jaar écht laten lopen.
Aan ons voorbij welteverstaan.
Dinsdagavond. Ik stap de deur uit. Even een klein blokje om, mijn hoofd leeg lopen.
Na de eerste bocht beland ik direct tussen een zingende meute acht-, negen- en tienjarigen. Een lol dat ze hebben. En om nou te zeggen dat zij er allemaal top fit uitzien…
Kak.
Hallo instant schuldgevoel.
Die paar dagen stappen had ze echt nog wel gered. En anders maar niet.
Volgend jaar doen we gewoon weer mee.
Weer of geen weer.
Vermoeidheid of geen vermoeidheid.
Maar vooral zin of geen zin.
Van mij welteverstaan.
Trut die ik ben.
Recente reacties