Dag Opa.

Het leven is maar een raar iets. Zo kan het nog helemaal goed gaan met iemand en een paar maanden later kan het afgelopen zijn. Ik vind het maar helemaal niets. Maar wat doe je er aan? Ook helemaal niets.

Zucht. Hoe ouder ik word hoe meer mensen om mij heen het leven verlaten en dat doet pijn. Vooral als er een paar dierbaren snel achter elkaar gaan voelt het af en toe alsof er niemand meer overblijft! Godzijdank is dat niet het geval als ik weer even realistisch er over na denk. Maar soms laten je gevoelens je dat soort dingen denken.

Wat ik vooral heel erg moeilijk vind is het afscheid nemen. Wanneer een dierbare het leven verlaat is het afscheid voor altijd. Maar hoe neem je afscheid? Hoe geef je het een plekje? Wat is de juiste manier? En is er wel een juiste manier?

Ik denk dat er geen juiste manier is en dat iedereen een andere manier heeft om afscheid te nemen en te rouwen. De kunst is om JOUW manier te vinden.

Een paar weken geleden overleed mijn opa, dat terwijl het een paar maanden geleden nog prima ging. Daardoor word je weer even met beide voeten op de grond gezet.

Het leven is kort en het kan elk moment afgelopen zijn.

Dag Opa.
Voorgoed uit ons midden.
Maar nooit uit ons hart.

Ik ga je missen.