Het bed is gescheiden. Twee antieke eenpersoonsbedden, die door middel van een scharnier al jarenlang aan elkaar vast zaten. Eigenlijk precies zoals mijn ouders in het leven stonden. Twee individuen, maar altijd verbonden. Moeilijk los voor te stellen. Nu zijn ze gedemonteerd. En voor altijd uit elkaar.
Het bed waarin ze de laatste periode meer tijd doorbrachten dan gewenst. Waar chemotherapieën hun uitwerking hadden. Waar pijntjes werden weggeslapen. Maar ook waar zoveel liefdevolle gesprekken plaatsvonden. Met elkaar. Met mijn zus. Met mij. Waar kleinkinderen standaard te vroeg tussen beiden kropen tijdens logeerpartijtjes. Elleboogjes werden uitgedeeld om het snurken een halt toe te roepen. Jaren geleden zelfs een schouder uit de kom ging, omdat mijn moeder ‘écht alleen maar op een onhandige manier een kussen wilde pakken…’ Tuurlijk mam. ; – )
Het bed dat deel uitmaakte van hun antieke slaapkamer. Nachtkastjes, kaptafel en twee grote spiegelkasten. Een kamer met stijl. Een kamer met een verhaal. Een kamer waar ze zo ontzettend trots op waren.
Een nu bijna lege kamer.
Een confronterende kamer.
Maar er is ook iemand die de lege kamer juist ziet als een nieuw begin: ‘Zij van acht’. Zij weet, straks verwelkom ik mijn nieuwe bed. In mijn nieuwe kamer. Een bed met mooie herinneringen aan opa en oma. Een speciaal bed. Klaar voor het creëren van nóg meer liefdevolle herinneringen.
En zo is het. Daar neem ik een voorbeeld aan. Dus sausen we de muren in ons huis nog snel in haar lievelingskleuren. Zodat ‘zij van acht’ straks hopelijk net zo trots is op haar slaapkamer, als opa en oma waren op die van hen. Met als ultiem pronkstuk: het gescheiden bed.
Recente reacties